Osteopathie is een manuele behandelwijze die uitgaat van het principe dat het menselijk lichaam een samenhangend geheel vormt. Structuren zoals botten, spieren, gewrichten, organen, bindweefsel en het zenuwstelsel zijn nauw met elkaar verbonden. Wanneer de bewegingsvrijheid binnen één van deze structuren verstoord raakt, kan dit gevolgen hebben voor de rest van het lichaam en klachten veroorzaken – vaak op een andere plek dan waar de oorspronkelijke beperking zich bevindt.

De osteopaat onderzoekt met de handen waar in het lichaam sprake is van bewegingsverlies, spanning of verstoorde samenwerking tussen structuren. Hierbij wordt niet alleen gekeken naar de locatie van de klacht, maar ook naar mogelijke onderliggende oorzaken in andere delen van het lichaam. Denk bijvoorbeeld aan een verminderde mobiliteit van het middenrif die invloed heeft op de ademhaling, of aan buikklachten die samenhangen met een verminderde beweeglijkheid van de wervelkolom.

De behandeling bestaat uit zorgvuldig gekozen, meestal zachte technieken die gericht zijn op het herstellen van beweeglijkheid en het optimaliseren van samenwerking tussen de verschillende systemen van het lichaam. Dit kan betrekking hebben op het bewegingsapparaat (zoals spieren en gewrichten), het viscerale systeem (organen en omliggend bindweefsel) en het craniosacrale systeem (schedel, wervelkolom en hersenvliezen).

Het uitgangspunt van osteopathie is dat het lichaam beschikt over een sterk zelfherstellend vermogen. Door bewegingsbeperkingen op te heffen en spanningen los te laten, krijgt het lichaam de ruimte om dit herstelproces opnieuw in gang te zetten.

Osteopathie is daarmee geen symptoomgerichte therapie, maar een benadering die zoekt naar de oorzaak van klachten binnen het grotere geheel van het lichaam. Elke behandeling is individueel en afgestemd op de specifieke situatie en hulpvraag van de patiënt.